Een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest.
Bovengenoemd citaat is denk ik wel de kern van hoe ik mij de afgelopen 14 dagen gevoeld hebt.
Ik heb 1000 keer overdacht wat ik mee moest nemen, wat je moet zeggen als je de volgende accommodatie moet reserveren en wat je allemaal kunt overkomen en dat komt niet ten goede aan je gemoedsrust. De beste tip die ik denk ik gehad heb is: “laat alles los en gaan met die banaan”. Alle goed bedoelde overige tips maken het allemaal alleen nog een beetje erger. Natuurlijk heb ik niet overal aan gedacht en ben niet voorbereid op alle dingen die je mogelijk kunnen overkomen. Maar met name Frankrijk is geen derde wereld land. Er zitten meer fietsenmakers dan in Nederland en als het ook daadwerkelijk moet kan je binnen een dag thuis zijn.
Mocht ik Santiago de Compostela halen en jullie mij vragen wat het zwaarste van de tocht was, zal ik denk ik antwoorden dat het de laatste 14 dagen voor vertrek waren.
Ik heb alles volgens plan voorbereid, ben op en neer naar Gouda gefietst, respectievelijk 88 en 65 km(mijn planning is 60 km per dag te fietsen), heb overnacht bij een Vrienden Op de Fiets adresje, heb een hele dag in de regen gefietst met behoorlijk veel wind. En alles was tot op dat moment goed verlopen. De laatste 14 dagen is mijn pinkje zeer gaan doen die tijdens de vakantie uit de kom geschoten was en 5 dagen voor vertrek ging ik ook nog eens door mijn rug. Tel dat op bij het onrustige gevoel en daarmee gepaard gaande slecht slapen dan kan je tot de conclusie komen dat het tijd wordt om te vertrekken.
Waarom niet eerder vertrokken: Ten eerste wordt je door omgeving onder druk gezet door het feit dat Joke haar vrije dagen gepland heeft rond jouw vertrek en ten tweede heb ik om een stukje (schijn)zekerheid in te bouwen de eerste 5 tussenstops besproken. Ik kwam er aldoende achter dat het eigenlijk helemaal niet handig is, 1 dagje van tevoren is meer dan prima, dan kan je precies inschatten hoe je er voor staat, hoe het terrein is en wat het weer gaat doen.
Samengevat ik ben blij dat het zover is dat ik ga vertrekken.
Tot slot: In mijn eerste blog maakte ik gewag van het feit dat ik mogelijk de laatste 80 km ga wandelen. Dat is een flink stuk onzekerder geworden. Ik kwam erachter dat een rugzak achterop je fiets een onding is en heb die thuis gelaten.
